top of page

Şamanın Sözü

 

Yine aklımda deli sorular var. Doğuyoruz ve büyümeye başlıyoruz. Daha küçücük bir çocukken kreşe gitmeye başlıyoruz, ebeveynlerimiz çalıştığı için. Sonra okula gitmeye başlıyoruz ve çocukluğumuzun gençliğimizin en güzel zamanları okulda, kurslarda, ders çalışmakla geçiyor. Derken artık sorumluluk almak ve para kazanmak zamanı geliyor. Artık çok çalışmalıyız işlerden başka hiçbir şeye vaktimiz kalmıyor, akşamda yorgun olduğumuz için dinlenmek istiyoruz. Yıllar gelip geçiyor ömrümüz yeterse 60 lı yaşlarda emekli oluyoruz. Ortalama bir emekli hala yaşamını idame ettirmek için çalışmak zorunda. Bir ev alabildiyse şanslı oluyor. Peki bu arada yaşıyor muyuz? Sevdiklerimize yeterince zaman ayırabiliyor muyuz? Çocuğumuzun büyüdüğünün farkına varıyor muyuz? Anne babamızın yaşlandıklarını görebiliyor muyuz? Onlarla yeterince vakit geçirdik mi? En önemlisi kendimize zaman ayırabildik mi? Bu kısır döngüde bir insanın, insan olabilmeyi başarması, farkındalığını artırması, tekâmül etmesi mümkün mü?

 

14 Haziran 2017

 

Esin ÖKTEM FIRAT

bottom of page